همه ماها به قد و اندازه خودمون در زندگی دارای خصوصیاتی هستیم ( چه خوب و چه بد ) که رو کردن این قابلیتها و یا ناقابلیت هایمان در حضور دیگران ( اشخاص خودی و یا بیگانه ) عین این میماند که ، هرگونه حرکت مهره شطرنج در صفحه زندگی شطرنجیمان را که قبل از هر تکان دادنی که همیشه پشت آن تفکری بقدر و وسع و توان خود داریم را به دیگران بنمایانیم . این یعنی ریختن تمامی پازلهای در هم ریخته جلوی اشخاص تا آنها هر طور بخاهند در مورد چینش آن نظر داده و یا حتا در بایگانی ذهنشان نگهدارند که در روز مبادا فن آخر را برایت اجرا کنند . گاهی وختا بعضی از پازلهایمان بخوبی با هم چفت میشوند و بعضی وقتها نه ! جلب توجه دیگران به این قضیه یعنی از دست دادن قدرت مانور خود در پستی بلندی های زندگی خودمان . بنظرم بهترین گزینه این است که هر کس باید بتنهایی صندوق که نه ، گاو صندوق و یخدان و یا حتا تابوت نهفتینه های خودش باشد .
در جایی که از این حد هم فراتر سخن از اسرار مگو رانده شده بود خانده بودم که ( نقل به برداشت خودم ) هرگاه از تو پرسیدند که کیستی و کجایی هستی ؟! اگر پاسخ گویی که نام و نشانی ندارم رستی !
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر