"دیوید هیوم" زیاد هم بد اعتقاد نداشته که ( نقل به برداشت خودم ) شک کردن به کلیه یافته های شناختی جز بطریق درک حسی و تجربی را نقطه ای غیرقابل اتکا و کم سو و در عین حال غیرقابل اعتماد در زندگی آدمی میدانست .
آدمی که شک نکند به یقین نمی رسد . آدم شکاک گرچه خودآزار دِه است و از نظر اجتماعی نیز بیشتر به وی بعنوان یک بیمار روانی شاید نگاه شود ولی فکر میکنم این گزینه خوبیست که من به راحتی هرآنچه را دیگران میگویند و قبول دارند را قبول نکنم . بنظرم بهتر است حداقل در مورد هر واقعه ای تدقیق شود که این دقتِ عمل بازم در نظر اجتماع ما بد تعبیر شده و گاهی به دل چرکینی بخصوص در مسایل روزمره تعبیر شده و میشود . گرچه معتقدم شک گرایی افراطی و بنیادی نیز ما را از مسیر درست در زندگی منحرف می کند / خاهد کرد . پس حتمن از قوه تعقل نیز کمی کمک باید گرفت تا به بعضی دیگر از حواس نیز در حد خود اعتماد کرد چرا که نوع ملایم و معتدل ِ تشکیک ، ما را از راهی میانبر به مقصد خاهد رساند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر